در نیم قرن گذشته مهاجرت به شهر در ایران فزونی یافته است که موجب شده ساختار جمعیتی اغلب روستائی کشور هرچه بیشتر به سمت شهرنشینی تغییر کند. این امر باعث شده مراکز شهری به سرعت گسترش یافته، به نوبه خود حجم عظیمی از منابع و زیرساخت‌ها را به خود اختصاص دهند؛ در حالی که روستا‌های کشور شاید از این موج توسعه عقب افتاده باشند. یکی از جنبه‌های اصلی چنین تفاوتی دسترسی شهروندان به اطلاعات، آموزش و خدمات شهری است. چنین شرایطی چه تأثیری بر دیدگاه سیاسی و قضاوت شهروندان از مسئولان و مدیران محلی دارد؟ این مجموعه نقشه شمار ساکنین مناطق شهری و روستایی در سطح استان‌ها و شهرستان‌های کشور را مقایسه می‌کند. در این نقشه‌ها جمعیت ساکن روستا کمتر از ۳۰ درصد کل جمعیت در منطقه (شهرستان یا استان) به عنوان «اکثریت شهرنشین» در نظر گرفته شده است. جمعیت روستایی بین ۳۰ و ۶۰ درصد کل جمعیت منطقه «تقریباً برابر» معرفی شده و جمعیت روستائي بیش از ۶۰ درصد «اکثریت روستانشین» نشان شده است.
دیگر نقشه از این مجموعه: نقشه استان‌های کشور به تناسب جمعیت ساکن شهر و روستا - سرشماری ۱۳۹۵
روی نقشه کلیک کنید تا تصویر تمام صفحه نمایش داده شود.
